Naar ik mag vernemen, zou 23 een magisch getal zijn en zijn er mensen die geloven dat ongeveer alles wat belangrijk is in het leven, op de ene of andere manier met dat getal verbonden zijn. Ze doen maar: het houdt hen alvast van de straat, maar daar gaat het nu niet om. Wel om de nieuwe EP van Afton Wolfe, een op zijn minst intrigerende kerel, die we een paar jaar geleden leerden kennen -zijn muziek althans- via de plaat “Kings for Sale”.

Die EP bevat 5 songs -dat zijn er 3 + 2- waarvan er vier al even op digitale wijze te beluisteren vielen, maar die, met toevoeging van opener “Cry” op 3/2/23 -Amerikanen schrijven hun datums anders dan wij- op een ouderwets schijfje uitgebracht werden. Dat nummer begint met een akkoordenreeks die je al een miljoen keer gehoord hebt, maar vanaf het moment dat Wolfe zijn stem laat schallen, gebeurt er iets dat moeilijk in woorden te vatten is, maar dat je als luisteraar haast fysiek ondergaat. De stem van Wolfe is, om het beleefd uit te drukken, nogal dwingend en het is simpelweg onmogelijk niet te luisteren, als hij zingt. Dat maakt van “Cry” een song die de hele dag door je hoofd blijft spoken. Dat Regina McCrary en Melanie Dewey de backing vocals zingen, helpt natuurlijk ook..

“The Moon is Going down” is een heel knappe ballad, en het van Mark Mann geleende “Truck Drivin’ Man” is een heel donkere, maar net daardoor bijzonder intrigerende dodenmars. Op “So Purple” amuseert de band achter Wolfe zich kennelijk heel goed en wordt er volop geëxperimenteerd met allerlei funky geluidje en afsluiter “Late Night Radio” is weer zo’n song, waarin de stem van Wolfe letterlijk onder je vel kruipt en je niet anders kunt dan meeleven met de figuren uit de zwoegende en welhaast kapotte relatie waarover de song handelt. Straffe kost, dat nummer.

Het pleit voor Wolfe dat hij voor de EP-formule kiest en daar uitsluitend sterke nummers op neerpoot. Tegelijk is het een beetje jammer dat de plaat net geen 23 (!!!) minuten duurt, al is het de voorbije week, echt waar, gebeurd dat we een autorit van 150 kilometer lang dit ene schijfje opnieuw en opnieuw afspeelden, zonder dat iemand daar lastig om deed. Dat wijst ergens op. Om maar te zeggen: “Twenty-Three” is een heel fijn, klein plaatje van een mens met een imposante stem !

(Dani Heyvaert)